யதேச்சாதிகாரத்தைச் செயல்படுத்துவதற்கான ஒரே வழி எதிரிலிருப்பவர்களை முற்றிலுமாகச் செயலிழக்கச் செய்து பலவீனப்படுத்துவதுதான். கூடவே, நமக்கு எதிரே நிற்பவர்கள் யார் எவர் என்பதைத் தீர்மானிக்கும் ஆற்றலும் கிடைத்தால் எப்படியிருக்கும்? சமீபத்தில் 5 மாநிலங்களில் நடந்து முடிந்துள்ள சட்டமன்றத் தேர்தல் முடிவுகள் அப்படியொரு ஆற்றலுடன் யதேச்சாதிகாரத்தை எட்டுவதை நோக்கி பாஜக சென்றுகொண்டிருப்பதையே காட்டுகின்றன.
சுருக்கமாகச் சொன்னால்,
தேசியக் கட்சி
எனும் தகுதியைத் தனக்கு மட்டுமேயானதாக்கி இதர கட்சிகளில் பலவற்றை எதிர்ப்புறம் ஒரே அணியாகக் கட்ட முயல்கிறது. இந்த ஆட்டத்தில் பலவீனப்பட்டு நோஞ்சான் ஆகும் நிலைமையில் இருப்பது நூறாண்டு பழமை கொண்ட காங்கிரஸ்தான்.
ஒரேயொரு தேசியக் கட்சி?
2004-2014 காலகட்டத்தில் காங்கிரஸ் தலைமையிலான ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணிக்கு எதிராக வலிமையான தலைமை, அரசு நிர்வாகத்தில் கூட்டணி கட்சிகளின் தலையீடு இல்லாமை, ஊழலற்ற நிர்வாகம், மக்களின் வாழ்வாதாரத்தை உத்தரவாதப்படுத்தும் விலைவாசிக் குறைப்பு உள்ளிட்ட பலவற்றை முன்னிலைப்படுத்தியது பாஜக தலைமையிலான தேசிய ஜனநாயகக் கூட்டணி. 2014 மக்களவைத் தேர்தலில் வெற்றி பெற்றபோது மாநிலங்களவையில் ஐக்கிய முற்போக்கு கூட்டணிக் கட்சிகள் வலுவுடன் இருந்தன. அடுத்தடுத்து வந்த சட்டமன்றத் தேர்தல்களில் வடமாநிலங்களில் அடுத்தடுத்து வெற்றிகளைச் சுவைத்து, அதன் மூலமாக மாநிலங்களவையிலும் தன் பலத்தைப் பெருக்கிக்கொண்டது பாஜக. அதன் பலனாக ஏகப்பட்ட மசோதாக்கள் விவாதத்திற்கு உட்படுத்தப்படாமல் நேரடியாகக் குடியரசுத் தலைவரின் பார்வைக்கு சென்று கொண்டிருக்கின்றன.
2014க்கு முன் அடுத்த பத்தாண்டுகளுக்கு பாஜக ஆட்சிதான் என்று அக்கட்சியின் பிரச்சாரம் அமைந்தது. அப்பிரச்சாரங்களின் ஒரு அங்கமாகவே சமீபத்திய 8 ஆண்டு கால தே.ஜ. கூட்டணியின் செயல்பாடுகளைக் காண வேண்டியிருக்கிறது. இதனை மேலும் நீட்டிக்க வகை செய்திருக்கிறது உத்தரப் பிரதேசம், உத்தராகண்ட், கோவா, மணிப்பூர், பஞ்சாப்பில் பாஜக ஈட்டியிருக்கும் வெற்றிகள்.
மேற்கண்ட 5 மாநிலங்களில் உ.பி. தவிர்த்து மீதமுள்ள 4 மாநிலங்களில் காங்கிரஸின் வாக்கு சதவிகிதம் சுமார் 15 முதல் 39% வரை உள்ளது. கணிசமான தொகுதிகளும் கிடைத்துள்ளன. ஆனால் பஞ்சாபில் ஆம் ஆத்மி ஆட்சியைக் கைப்பற்றியிருப்பதும், கோவாவில் ஆம் ஆத்மி, திரிணமூல் காங்கிரஸ் ஆகியவை தம் கணக்கை ஆரம்பித்திருப்பதும் செய்திகளாகியிருக்கின்றன. சில மாதங்களுக்கு முன் திரிபுரா தேர்தலில்கூட திரிணமூல் பெற்ற வெற்றியைச் சுட்டிக்காட்டியிருந்தார் அக்கட்சியின் தலைவரும் மேற்கு வங்க முதல்வருமான மமதா பானர்ஜி.
அதே மமதா, மீண்டும் ’பாஜகவுக்கு எதிராக அனைத்துக் கட்சிகளும் ஒன்று திரள வேண்டும்; காங்கிரஸால் அது முடியாது’ என்று கூறியிருக்கிறார். இவையனைத்தும் ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும் பாஜகவுக்கு எதிராக காங்கிரஸ் தேய்வதையும் இதர கட்சிகள் முன்னேற்றம் காண்பதையும் காட்சிகளாக்குகின்றன. ஆனால், இந்தக் கட்சிகளில் எத்தனை இனி வரும் ஆண்டுகளில் தேசியக் கட்சி அந்தஸ்தை எட்டும் என்பது கேள்விக்குறி. காரணம், அனைத்து மாநிலங்களிலும் ஆளும் கட்சியாக அல்லது எதிர்க்கட்சியாக இருக்கும் சில கட்சிகள் ஒன்றுசேர்ந்து கூட்டணி அமைக்கும்போது பிற மாநிலங்களில் காலூன்றுவது கண்டிப்பாக நடவாது. உதாரணமாக, தமிழ்நாட்டில் திமுகவுடன் திருணமூல் காங்கிரஸ் கைகோர்ப்பதாக வைத்துக்கொண்டால் இங்கு அக்கட்சி போட்டியிடுவதோ வளர்ச்சி காண்பதோ இயலாத காரியம். ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும் ஒன்று அல்லது சில கட்சிகள் என்று இக்கூட்டணி அமைந்தால், அப்போது பாஜக மட்டுமே ஒரேயொரு தேசியக் கட்சியாக மாறும். அதாகப்பட்டது, இந்தியா சுதந்திரமடைந்தபோது காங்கிரஸ் கட்சி எத்தகைய வலுவுடன் திகழ்ந்ததோ அந்த நிலையை பாஜக எட்டிவிடும். அப்போது ஜனநாயகம் மலர்ந்தது என்றால், இப்போதைய மாற்றம் அதற்கு எதிரான திசையில் அமையும் என்பது அரசியல் கற்றுக்குட்டிகளுக்கும்கூடத் தெரிந்த உண்மை.
உ.பி. மாடல்?
2014இல் ’குஜராத் மாடல்’ வளர்ச்சியை முன்னிறுத்தி அடிமட்டத் தொண்டர்களை வசீகரித்தது பாஜக. முஸ்லிம்களுக்கு எதிராக அம்மாநிலத்தில் நிகழ்ந்த வன்முறை அப்போது விவாதப் பொருளாகவில்லை. ஆனால், சமீபத்திய தேர்தலின்போது உ.பி.யில் ‘இது 80%க்கும் 20%க்குமான தேர்தல் போட்டி’ என்று முதல்வர்
யோகி ஆதித்யநாத்
முழங்கியது இனி நாடு முழுக்க ‘உ.பி. மாடல்’ என்பது பிரச்சாரங்களில் முனவைக்கப்படுமோ என்ற அச்சத்தை விதைத்திருக்கிறது.
கடந்த தேர்தலின்போது உ.பி.யில் காங்கிரஸின் வாக்குகள் சரிந்தது போல இம்முறை மாயாவதியின் பகுஜன் சமாஜ் பெற்ற வாக்குகளின் எண்ணிக்கை பெருமளவில் ஆட்டம் கண்டுள்ளது. பஞ்சாபில் இதே நிலைமைக்கு ஆளாகியிருக்கிறது சிரோமணி அகாலிதளம். போலவே மணிப்பூரில் நாகா மக்கள் முன்னணியும் தேசிய மக்கள் கட்சியும் சில இடங்களைப் பிடித்து காங்கிரஸைப் பின்னுக்குத் தள்ளியிருக்கின்றன. இந்த வாக்கு சதவிகிதக் கணக்குகளும் கட்சிகளின் வெற்றிகளும் மாபெரும் விவாதத்தை உண்டாக்கியிருக்கின்றன.
முஸ்லிம்கள், தலித்துகள், பிற்படுத்தப்பட்டோர், பிராமணர் உள்ளிட்ட இதர இந்துக்கள் என்று கடந்த 20 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக சாதி சார்ந்து இயங்கிய உ.பி. தேர்தல் களம் தற்போது மதரீதியாக மாறியிருப்பதாகவும் அதற்கு யோகியின் 5 ஆண்டு கால அதிரடி நடவடிக்கைகளே காரணமாகியிருப்பதாகவும் கருதப்படுகிறது. பாஜக கூட்டணி மேற்கண்ட பிரச்சாரத்தின் வெற்றியாகவே இது நோக்கப்படுகிறது. கூடவே பண மதிப்பிழப்பு, ஜிஎஸ்டி வசூல், விலைவாசி உயர்வு, எரிபொருள் மற்றும் இயற்கை எரிவாயு விலையேற்றம் உட்பட பல பிரச்சினைகளுக்கு எதிராக ‘இந்து எதிர் முஸ்லிம்’ என்னும் நிலைப்பாடு மட்டுமே வாக்குகளைத் தீர்மானிக்கும் சக்தியாகும் என்ற கோட்பாடு உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது.
உத்தரப் பிரதேசத்தைப் பொறுத்தவரை பாஜக, சமாஜ்வாதி, பகுஜன் சமாஜ் என்ற மூன்று பெரும் கட்சிகளும் முன்னே நிற்க, பழம்பெரும் கட்சியான காங்கிரஸ் தேய்ந்துவிட்டது எனும் பிரச்சாரம் இம்முறை வலுவாக மேற்கொள்ளப்பட்டது. பெண்களுக்கு முன்னுரிமை எனும் முழக்கத்துடன் அதிக தொகுதிகளில் பெண் வாக்காளர்களைக் களமிறக்கும் காங்கிரஸின் பொதுச்செயலாளர் பிரியங்கா காந்தி வதோராவின் முடிவு விமர்சனத்துக்குள்ளாகியிருக்கிறது. வேட்பாளர்களில் குற்றப் பின்னணி கொண்டவர்களைத் தனியே பிரித்து நோக்கும் போக்கையும் கேள்விக்கு உட்படுத்தியிருக்கிறது.
பாஜக 4 மாநிலங்களில் பெற்ற வெற்றிகளால் தேர்தல் களத்தில் அமித் ஷா, மோடி ஆகியோரின் இருப்பு அடுத்த மக்களவைத் தேர்தலின்போதும் தொடருமென்ற நிலை உருவாகியுள்ளது. போலவே யோகி ஆதித்யநாத்தின் இடமும் உறுதிப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. மறைந்த மனோகர் பாரிக்கர் போல மத்திய அமைச்சரவைக்கு யோகி அழைக்கப்பட்டால் மட்டுமே இந்நிலையில் மாற்றம் வரும்.
மாநிலக் கட்சிகள் ஓரணியில் திரள்வது என்பது பாஜகவை முன்னிலைப்படுத்தும் என்பதால் அக்கட்சிக்குப் பாதகமில்லை. ஆனால், காங்கிரஸ் தரப்பில் இப்போதும் மவுனம் தொடர்கிறது. இது, தலைமை வலுவில்லை என்ற வாதம் நோக்கி அக்கட்சியை இழுத்துச் செல்லக்கூடும். ராகுல், பிரியங்கா, சோனியா காந்திக்கு எதிரான குரல்கள் பெருகக்கூடும். அதைத் தவிர்க்க இனி வரும் தேர்தல்களில் அதிகளவில் பெண் வெட்பாளர்கள் என்பது உட்பட பல்வேறு உத்திகளை நாடு முழுவதும் காங்கிரஸ் கட்சி செயல்படுத்தும் நிலை உருவாகலாம். அது நிகழாமல் போனால், பாஜகவின் தற்போதைய தேர்தல் இலக்கணம் இனி வரும் காலங்களிலும் தொடரும்.