ராஜபக்சே குடும்ப ஆட்சியால் அழிவின் விளிம்பில் இலங்கை

தமிழகத்திலிருந்து தொட்டுவிடும் தூரத்தில் இருக்கிறது இலங்கை. இன்று அங்கே போர்க் காரணங்களால் அல்ல, பொருளாதாரக் காரணங்களால் வாழவே முடியாது என்று இலங்கைத் தமிழ் மக்கள் அகதிகளாக தமிழக கடற்கரையில் வந்து இறங்குகின்றனர்.

400 கிராம் பால் மாவின் விலை ரூ.790, அரிசி ஒரு கிலோ ரூ.290. இதிலிருந்து மற்ற பொருட்களின் விலையை நாம் கற்பனை செய்துகொள்ளலாம். வரும் நாட்களில் இந்த விலை இன்னும் 50% உயரலாம் என்று அஞ்சப்படுகிறது. இது தவிர எரிபொருள் தட்டுப்பாடு – விலை உயர்வு காரணமாக சமையல் எரிவாயு கிடைப்பதில்லை. தினசரி பெரும்பாலான நேரம் மின்தடை. பெட்ரோல் பங்குகளிலும், மளிகை, மருந்துக் கடைகளிலும் நீண்ட வரிசைகள். வரிசையில் நின்று மூன்றுக்கும் மேற்பட்ட முதியவர்கள் இறந்து போயிருக்கின்றனர். பேப்பர் தட்டுப்பாடு காரணமாக மாணவர்களுக்கு தேர்வு ஒத்தி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

இதுவரை 16 ஈழத்தமிழ் மக்கள் தமிழகம் வந்திருக்கின்றனர். தினசரி ரூ 600 கூலியாக வாங்கும் மலையகத்தில் மக்கள் ஒரு வேளைகூட உண்ண முடியவில்லை. கொழும்புவில் அன்றாடம் அரசை எதிர்த்து மக்கள் போராடி வருகின்றனர். கடைகளில் குவியும் நீண்ட வரிசை மக்களைக் கட்டுப்படுத்துவதற்கு இராணுவம் இறக்கப்பட்டிருக்கிறது.

கடந்த இரண்டாண்டுகளாக கோவிட் பொது முடக்கத்தால் உருகுலைந்த பொருளாதாரம் இப்போது உக்ரைன் மீதான ரஷ்யப் போரால் மேலும் சிதைந்துவருகிறது. ஆனால் இவை மட்டுமே இந்த நெருக்கடிக்குக் காரணமல்ல.

இலங்கையின் பொருளாதாரப் பின்னணி

தமிழகத்தோடு ஒப்பிடும்போது இலங்கையின் மக்கள் தொகை குறைவு. அங்கே 2,19,23,000 மக்கள் அதாவது 2 கோடியே இருபது இலட்சம் பேர்தான் வாழ்கின்றனர்.

இலங்கையின் ஏற்றுமதி அல்லது அந்நியச் செலவாணியை ஈட்டித் தரும் மூன்று முக்கியத் துறைகள் தேயிலை, ஆயத்த ஆடை மற்றும் சுற்றுலா. மற்றபடி இலங்கை தனது அத்தியாவசியப் பொருட்கள் அனைத்தையும் இறக்குமதி செய்கிறது. ஏற்றுமதியை விட இறக்குமதி சுமார் 5.4 பில்லியன் டாலர் அதிகம். இந்தப் பற்றாக்குறையை சரி செய்ய இலங்கை அவ்வப்போது கடன் வாங்குகிறது.

கோவிட் பொது முடக்கம், ஈஸ்டர் குண்டு வெடிப்பு ஆகியவை காரணமாக இலங்கையின் சுற்றுலாத் துறை பெருமளவு பாதிக்கப்பட்டது. தற்போது உக்ரைன் போர் காரணமாகவும் பயணிகள் வருவதில்லை. ரஷ்யா, பெலாரஸ், உக்ரைன் போன்ற நாடுகளில் இருந்து வரும் கணிசமான சுற்றுலா பயணிகள் போரினால் வரவில்லை.

2009ஆம் ஆண்டில் முள்ளிவாய்க்காலில் தமிழ் மக்களை இனப் படுகொலை செய்த உள்நாட்டுப் போர் முடிவுக்கு வந்ததுமே இலங்கையின் பொருளாதாரப் பிரச்சினை ஆரம்பித்துவிட்டது. போரில் ஏராளமான நிதியை இழந்திருந்த இலங்கை படிப்படியாக பிரச்சினைக்குள்ளானது.

ராஜபக்சே குடும்பத்தின் சர்வாதிகார ஆட்சி

மகிந்த ராஜபக்சே 2004இல் அதிபராக ஆட்சியைக் கைப்பற்றினார். அப்போது கோத்தபய ராஜபக்சே பாதுகாப்புத் துறை அமைச்சராக இருந்தார். 2009 போரில் இவரது பங்கு முக்கியமானது. போரில் வெற்றி பெற்றதால் இலங்கையை வழிநடத்தக்கூடிய வலிமையும் அறிவும் தமக்கு இருப்பதாக ராஜபக்சே சகோதரர்கள் கருதினர்.

2019 தேர்தலில் கோத்தபய ராஜபக்சே அதிபராகி, தனது சகோதரர் மகிந்தாவைப் பிரதமராக்கினார். மற்றொரு சகோதரர் பாசில் ராஜபக்சே நிதி அமைச்சர். இலங்கை மற்றும் அமெரிக்கக் குடியுரிமை உள்ள இவரை நாடாளுமன்றத்தில் கொண்டு வருவதற்காகவே அரசியல் சட்டத்தைத் திருத்தினார்கள். இதன்படி இரட்டைக் குடியுரிமை உள்ளவர்கள் இடம் பெறலாம். மூத்த சகோதரர் சாமல் ராஜபக்சே ஒரு கேபினட் அமைச்சர். இவரது மகன் கேபினட் அல்லாத அமைச்சர். மகிந்தாவின் ஒரு மகன் அமைச்சராகவும், மற்றொரு மகன் தலைமைப் பணியாளராகவும் உள்ளார். ஒரு மருமகன் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்.

இப்படியாக ஜனநாயகத்தின் பெயரில் ஒரு குடும்பத்தின் உறுப்பினர்களே இலங்கையை ஆட்சி செய்கின்றனர். இலங்கையின் வரவு செலவுத் திட்டத்தில் சுமார் 75% ராஜபக்சே குடும்பத்தின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ளது. இனி இந்தக் குடும்பம் நாட்டை எப்படி நெருக்கடியில் தள்ளியது என்பதைப் பார்ப்போம்.

கோத்தபய பதவி ஏற்கும்போதே பெரும் வெளிநாட்டுக் கடன் இருந்தது. இந்தக் கடனில் பெரும் பங்கு மகிந்த ராஜபக்சே 2 முறை அதிபராக இருக்கும்போது வாங்கப்பட்டது. இந்தக் கடன்களை ராஜபக்சே குடும்பம் பயனற்ற, உடனடியாகப் பலன் தராத திட்டங்களில் முதலீடு செய்தது. இந்நிலையில் பொருளாதாரத்தைப் பேரிடராக மாற்றும் சில முக்கிய முடிவுகளை ராஜபக்சே குடும்பம் எடுத்தது.

வருமானத்தை இழப்பு

இலங்கையின் மொத்த தேசிய வருமானத்தில் (GDP) இலங்கை அரசின் வரி வருமானத்தின் சதவீதம் மிகவும் குறைவு. இந்நிலையில் கோத்தபய அதிபராகப் பதவியேற்ற பிறகு எந்தப் பொருளாதார அறிஞரிடமோ வல்லுநர்களிடமோ கலந்தாலோசிக்காமல் வாட் வரியை 15% லிருந்து 8%ஆகக் குறைத்தார். மேலும் NBT, PAYE வரி போன்றவற்றை ஒழித்தார். இதன் விளைவாக 2020இல் அரசாங்க வருமானம் 526 பில்லியன் ரூபாவாகக் குறைந்துபோனது. மேலும் பதிவு செய்யப்பட்ட வரி அளிப்பவர்களின் எண்ணிக்கை 33.5% ஆகக் குறைந்துபோனது.

இந்த வரிக் குறைப்பின் மூலம் ராஜபக்சே குடும்பத்திற்கு வேண்டுமானால் ஆதாயம் கிடைத்திருக்கலாம். ஆனால் அரசு வருமானம் குறைந்து பற்றாக்குறை அதிகரித்தது. அதன் பொருட்டு பணத்தை அச்சிட்டு அதிகமாக விநியோகித்தனர். பணவீக்கம் அதிகரித்தது. 2024ஆம் ஆண்டிற்குள் 24 பில்லியன் டாலர் வெளிநாட்டுக் கடன்களை செலுத்த வேண்டிய நிலையில் அரசின் வருமானம் குறைந்து பலவீனமாகிவிட்டது.

விவசாயத்தின் பெயரில் நடந்த முட்டாள்தனம்

செயற்கை இரசாயன உரங்களைத் தடை செய்து இயற்கை முறையில் விவசாயம் செய்கின்ற நாடாக இலங்கையை மாற்றுவோம் என ராஜபக்சே குடும்பம் சூளுரைத்தது. ஆனால் விவசாயம் முற்றிலும் சீர்குலைந்து போனது. நெல் அறுவடை மூன்றில் இரண்டு பங்காகக் குறைந்தது. தேயிலை இன்ன பிற பயிர்களுக்கு ஏற்பட்ட சேதத்தை மதிப்பிட்டால் இழப்பின் அளவு 2 பில்லியன் டாலர். ஆனால் உர மானியமாக அளிக்கப்பட்ட தொகை 250 முதல் 300 மில்லியன் டாலர் மட்டுமே. மேலும் 18 இலட்சம் விவசாயிகள் வறுமையில் தள்ளப்பட்டார்கள். இது இலங்கையில் வேலை செய்யும் ஆற்றல் உள்ள தொழிலாளிகளில் நான்கில் ஒருவரை ஏழையாக்கியதற்கு சமம்.

இலங்கை ரூபாயின் வீழ்ச்சி

அந்நியச் செலவாணியின் இருப்பு குறைந்த நிலையில் இலங்கை அரசு வெளிநாட்டுக் கடன் கொடுத்தோருக்கு இருக்கும் பணத்தைக் கொடுத்து காலி செய்தது. உடனே உலகளாவிய கடன் மதிப்பீட்டு நிறுவனங்கள் இலங்கைக்குக் கடன் கொடுப்பது அபாயத்திற்குரியது எனக் கடைசி வரிசையில் ரேட்டிங் கொடுத்தன. இதனால் இலங்கையின் ரூபாய் மேலும் மதிப்பிழந்து வீழ்ச்சியடைந்தது. வெளிநாட்டிலிருந்து பணம் அனுப்பும் இலங்கை மக்களுக்கு பாதிப்பு. இலங்கையிலிருந்து ஏற்றுமதி செய்தவர்கள் தங்கள் வருவாயை வெளிநாட்டு வங்கிகளேயே நிறுத்தி வைத்தனர். அவை இலங்கை வந்தால் மதிப்பிழந்த பணம்தான் கிடைக்கும். ஒரு டாலருக்குரிய இலங்கை ரூபாயின் மதிப்பு 275 ஆனது. இதுவே வெளிச் சந்தைகளில் 300க்கும் மேல் வர்த்தகம் செய்யப்பட்டது.

இதன்போக்கில் விலைவாசி உயர்ந்து அடிப்படை பொருட்களுக்குத் தட்டுப்பாடும் ஏற்பட்டது.

தனிமைப்பட்டுப்போன இலங்கை

இலங்கைக்கு சீனா கடன் கொடுத்தாலும் அதைத் திருப்பி அளிக்கவில்லை என்றால் இலங்கையின் துறைமுகம் உள்ளிட்ட அடிக்கட்டுமானங்களை குத்தகைக்கு எடுத்துக் கொள்கிறது. இந்தியா தற்காலிகமாக சிறிய அளவில் கடன் கொடுத்திருக்கிறது. இதைத்தாண்டி இலங்கைக்கு இன்று நண்பர்கள் யாருமில்லை. கொழும்பு மெட்ரோ ரயில் திட்டத்திற்கு ஜப்பான் நிதியளித்தது. ஆனால் கோத்தபய அரசு அதை இடை நிறுத்தியது. அமெரிக்க அரசு 480 மில்லியன் டாலர் கொடுக்க முன்வந்த போது அது வேண்டாமென இலங்கை புறக்கணித்தது. தற்போது யாரிடமும் இலங்கை அரசு கேட்க முடியாது.

இது போக 20ஆவது அரசியல் சட்டத் திருத்தம் மூலம் சிங்கள இன வெறியர்களைத் திருப்திப்படுத்தியது, கோவிட்டால் மரணமடைந்த முஸ்லிம்களை அவர்களது மதவழக்கப்படி புதைக்காமல் எரிப்பேன் என்பதைக் கட்டாயமாக்கியது இவையெல்லாம் நாட்டு மக்களை இன, மத ரீதியாகப் பிரித்தது.

இப்படி எல்லா முனைகளிலும் எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன் என்று முடிவெடுத்த ராஜபக்சே குடும்பம் இன்று இலங்கையை திவாலாக்கியதோடு, மக்களின் வாழ்க்கையையும் கேள்விக்குள்ளாக்கியிருக்கிறது.