வாசகர்களை, எழுத்தாளர்களாக, பங்களிப்பாளர்களாக மாற்றும் விகடனின் ‘My Vikatan’ முன்னெடுப்பு இது. இந்த கட்டுரையில் இடம் பெற்றுள்ள கருத்துக்கள் அனைத்தும், கட்டுரையாளரின் தனிப்பட்ட கருத்துக்கள். விகடன் தளத்தின் கருத்துக்கள் அல்ல. – ஆசிரியர்
“அகிலாண்டக் கிழவியோடு நீண்ட நேரம் பேசினான் கலியன்.
அவன் மிகவும் குழம்பிப் போயிருந்தான் .
‘மாதய்யா இறந்த நாளில் கலியன் வந்து போன நிகழ்வு பசுமையாக ஞாபகம் வந்தது கிழவிக்கு.
மூச்சிரைக்க, முகம் வியர்க்க, அவசர அவசரமாக “ஆத்தா…! ஆத்தா…!!” என்றபடி வந்தான்.
“அய்யாவை அடக்கம் பண்ணிட்டாங்களா கலியா…?”
“வாகனம் போயிக்கிட்டு இருக்கு ஆத்தா…!”
“வாகனம் போகக்குள்ள நீ எதுக்கு இங்கண வந்தே…?”
ஒன்னால அவசரமா ஒரு ஒதவி ஆவணும் ஆத்தா…!”
“என்னாடா இந்த ஒப்பாரிக்கிளவிக்கிட்ட வந்து ஒதவி கிதவிங்கிறே…! சொல்லுடா கலியா என்னா சேதி…?”
சில மணித்துளிகளில் எல்லாவற்றையும் சுருக்கமாகச் சொன்னான்.
“அய்யாவின் கடைசீ ஆசைய நிறைவேத்த வழி சொல்லு தாயி…!
ரொம்ப அவரசம் தாயி…!”
இறைஞ்சினான்.
‘கொடுத்த வாக்கைக் காப்பாற்ற வேண்டும்…!’
என்கிற உள்ளக்கிடக்கையை, அவன் கண்கள் தெளிவாக எடுத்துக் காட்டின.
சாங்கியங்கள் எல்லாம் நன்றாகத் தெரிந்தவளல்லவா…!
அவசரமாய் பளிச்சென்று வழிமுறைகளைச் சொன்னாள் அப்போது.
*****-
ஆனால் இப்பொழுது…?
நிதானமாய் யோசிக்கையில்…
‘அன்றைய முடிவு முற்றிலும் தவறு…’ என்று பட்டது அவளுக்கு.
“உணர்ச்சி வசப்பட்டு, பின் விளைவுகளை யோசிக்காமல் தவறான வழியைக் காட்டிவிட்டோமே….?’
கழிவிரக்கம் வந்தது.
“நான் தப்புப் பண்ணிட்டேன் கலியா…!”
“என்னா சொல்றே…?”
“ஆமாம்யா…! நடமுறைக்கு ஒத்துவராத ஒரு யோசனையை உனக்குச் சொல்லி உன்னைக் குளப்பிட்டேன்ய்யா…!”
“ஏன் ஆத்தா…? இப்படியெல்லாம் பேசுற…!”
இயலாமையும், அதிர்ச்சியும் கலந்த கவலை ரேகைகள் படர்ந்தது கலியன் முகத்தில்.
“நான் சொன்னதாலத்தான், இதுங்களை நீயும் கொண்டாந்துட்டே. ஆனாப் பாரு, பாடைல வெச்சிக் கட்டித், தார-தப்பட்டையோட ஊர்வலம் கொண்டு போயி மயானத்துல எரிக்கறது நடக்கற காரியமா…?”
“அப்படி ஒரு சாங்கியம் இருக்குன்னு நீதானே சொன்னே ஆத்தா…?”
“எலேய்…! யோசனையே கிடையாதா உனக்கு…?”
“… … … … … … … … …”
கலியன் முகம் அதிர்ந்து சுருங்கியது.
ரெப்பைகள் இடுங்கிக்கொண்டது.
கண்ணீரைப் பிழிந்துத் தள்ளியது.
‘ஏன் அப்படிக் கேக்கறே ஆத்தா…? என்னாதான் சொல்ல வார…?”
குரல் கிணற்றிற்குள்ளிருந்து வருவது போல வந்தது.
“உன் அப்பனோட கடைசீ ஆசைனு சாங்கியம் செஞ்சா ஊர் ஒலகம் ஒத்துக்கும்…!”
“… … … … … … … … …”
மீதியைச் சொல்லாமலேக் கலியன் புரிந்துகொண்டான்.
“இப்ப வௌங்குது ஆத்தா. என்னதான் தாயாப் புள்ளையாப் பளகினாலும் ஊரு உலகம் இதை ஒத்துக்காதுதான்…!”
“கடைசீ ஆசைய நிச்சயமா நிறைவேத்துவேன்…!” னு அய்யாக்கிட்டே வாக்கு கொடுத்திருக்கேனே ஆத்தா…”
“… … … … … … … … …”
அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தாள்.
“வேற எதுனா வளி இருக்காப் பாரு ஆத்தா…!”
மஞ்சள் பையை கையில் எடுத்து நெஞ்சோடு அழுத்திப் பிடித்தபடிக் கேட்டான் கலியன்.
இப்போது, கலியனைப் பார்த்தாள்.
கிழவியின் கண்களில் பிரகாசம் கூடியது.
முகம் பிரசன்னமானது.
“இரு வாரேன்…!”
குடிசைக்குள் ஓடினாள்.
வெளியே வந்தபோது அவள் கையில் ஒருத் தாயத்து இருந்தது.
கிழவிச் சொன்னபடி, நகத்துணுக்குகளையும், தலைமுடியையும் திணித்துத் தாயத்தைக் கொப்பியால் அழுந்த மூடினான்.
அரணாக் கொடியை தாயத்தின் காதில் நுழைத்தான்.
கழுத்தில் ஆரமாய்த் தொங்கவிட்டுக்கொண்டான்.
அந்தக் கனம் முதல், மாதய்யாவை நெஞ்சுக்குள் மட்டுமின்றி, நெஞ்சுக்கு வெளியேயும் விசுவாசத்துடன் சுமக்கத் தொடங்கினான் கலியன்.
*****-
“ரெண்டு நாள்ல போகியல் வருது. போகியலும் அதுவுமா உச்சிமோடு பிச்சிக்கிட்டு, வானம் பாக்கற வூட்ல இருப்பியா…?”
உரிமையோடு கோபித்துக்கொண்டான்.
மொத்தமாகப் பிரித்தான்.
புதுக் கால்கள் நட்டான்.
கழிகள் மாற்றிக் கட்டி, புதிதாகவே கூரைப் போட்டுவிட்டான் சரவணன்.
புதுக்கீற்றிட்டு மூன்று நாட்கள் கூட ஆகாத்தால்,. ஈர நைப்புக் காயாதக் கீற்று, குடிசைக்குள் குளுகுளுப்பை நிறைத்தது..
*****-
‘போகிப் பண்டிகை’ என்பது கூட நினைவில் இல்லை கலியனுக்கு. கயிற்றுக் கட்டிலில் சுகமாய்த் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான்.
மாதய்யா இருந்தவரை, பொங்கலுக்கு முதல்நாள், போகியன்று இப்படியாப் படுத்துக் கிடப்பான் கலியன்…?
“கலியா…! கொடாப்பு பிரிச்சி வாழைப்பழம் எடுக்க வேண்டாமா…?”
கேள்வி எழுப்புவார்.
“… … … … … … … … …”
‘சரி.. வா பிரிப்போம்…!’
மாதய்யாவும் கலியனும் கொடாப்புச்-சார்ப்புக்குப் போவார்கள்.
மூட்டம் பிரிக்கத் தோது சொல்வார்.
சீப்பரியும்போதே சூம்பல், குருடு, நரங்கல், நசுங்கல், இரட்டை, காயம்பட்டது, வெடித்தது, நுனிசீப்பு… என அனைத்தையும் ஒதுக்கிவிடவேண்டும் என்பார் மாதய்யா.
பார்த்துப் பார்த்துப் பவுன் போல வைத்து ஊதுவதால், கொடாப்புப் பிரிக்கும்போது ஒரேச் சீராகப் பழுத்து பார்வையாக இருக்கும் பழங்கள்.
எப்படி வைக்கிறோமோ, அப்படித்தானே எடுக்க முடியும்…
*****-
கொடாப்புக் கொட்டகையிலிருந்தே விநியோகம் தொடங்கிவிடுவார் மாதய்யா.
“இதை குருக்கள் வூட்டுல கொடுத்துட்டு வா…!”
“இது பட்டாபி வீட்டுக்கு…!”
“பஜனை மடத்துக்கு இந்த ரெண்டும்…!”
சில இடங்களுக்கு வாழைப் பழங்கள் மட்டும்…;
வாழைச் சீப்போடு, கரும்பும், இஞ்சி மஞ்சளும் சேரும் சில வீடுகளுக்கு …;
ஓரிருக் குடும்பங்களுக்குத் தேங்காய்களும் கூட உலுப்பையோடுப் போகும்.
*****-
அது மட்டுமா…!
குருத்து-மட்டை ஏகமாய் வெட்டச் சொல்வார்.
நூற்றுக் கணக்கில் தோரணம் முடைய வேண்டும் அவருக்கு.
மாதய்யாத் தென்னங்-குருத்தில், கிளி, நட்சத்திரம், காற்றாடி, குருவி, தாமரைப்பூ என்று வகை வகையாய் பின்னுவார்.
ஓலையில் உங்கரம், கைக்கடிகாரம் எல்லாம் செய்து மாட்டிக்கொள்வான் கலியன். மீன் பின்னுவான், தாமரைப்பூ செய்வான்.
கிளி பின்னப் பலமுறை சொல்லிக்க கொடுத்துவிட்டார் அவனுக்கு.
அது மட்டும் கலியனுக்கு வரவே இல்லை.
‘சுளீர்’ என்று குறுத்தோலை பிய்த்த மட்டைக் குச்சியால் அன்று அடித்த அடியை இன்று நினைத்தாலும் கலியனுக்கு வலிக்கும்.
*****-
அடுத்த பாட்டம் விநியோகம் தொடரும்.
பரங்கிகீத்து, பூசனிக் கீத்து, பச்சரிசி, விறகு …;
இது மட்டுமில்லை, மாவிலைக் கொத்துகள், தோரணங்கள்…;
மாடு கன்று உள்ள வீடுகளுக்குப் பட்டிக் கட்டப், பீளைப்பூ, நெல்லி இலை, வேப்பிலை…;
எல்லாம் கொடுத்தனுப்புவார்.
ஓடும் பிள்ளையாய், அக்ரஹாரம் தெரு முழுதும் அய்யா சொல்லும் வீடுகளுக்குக் கொண்டுப் போய்க் கொடுத்துத் கொடுத்தே கலியனுக்குக் கையும் காலும் சோர்ந்துப் போகும்.
*****-
அப்போதுக் கலியனுக்கு ஆறு ஏழு வயது இருக்கும்.
வழக்கம்போல, போகியலுக்கு முதல் நாள் வண்டிக்காரனிடம் மொத்தமாகக் கரும்புப் கட்டு வாங்கிப் போட்டார் மாதய்யா.
“அய்யா…! நமக்குத்தான் ஏகப்பட்டக் காணி இருக்கே, ஒரு காணீல கரும்புப் பயிர் செஞ்சா, நம்ம வயல்லயே வெட்டிக்கலாமில்ல…?”
இயல்பாய்க் கேட்டான் சிறுவன் கலியன்.
“கரும்பு என்ன…!, துவரை, மொச்சைன்னு போட்டுக் கண்டுமுதல் எடுத்தாக்கூட வசதிதான்…! ஆனாக் காணி மொத்தமும் ஒரே ஊர்ல இருக்கே. ஜில்லாவுக்கு ஒரு காணியா இருந்தா அந்தந்த ஊர்ல விளையறப் பயிரைப் போட்டு எடுக்கலாம்.”
சிரித்துக்கொண்டேச் சொன்னார்.
அன்றுதான் கலியன் புரிந்துகொண்டான்.
‘உலகம் பூராவும் மண் இறைந்துக் கிடந்தாலும், ஒவ்வொரு ஊர் மண்ணும் ஒரு சில பயிரைத்தான் சிறப்பாக வளர்த்துக் கொடுக்கும் ரசவாதத்தை.
“சும்மா… அது இதுன்னு ஏதாவது கேட்டுத் தொணதொணக்காம, வேலையப் பாருடா கலியா…!”
தொப்ளான் கலியனைக் கண்டித்தான்.
“அவனை ஏன் அடக்கறே…? கேள்வி கேட்கவேண்டிய வயசு. தெரிஞ்சிக்கவேண்டிய வயசு. அவன் என்கிட்டேக் கேக்கறான். நான் சொல்லப்போறேன்…”
தொப்ளானை அடக்கினார் மாதய்யா.
“நீ எதுனா கேளுடா கலியா. நான் எனக்குத் தெரிஞ்சதச் சொல்றேன்…”
கலியனைப் பார்த்துப் பாசத்தோடு சொன்னார்.
“அய்யா, அது வந்து…!”
ஏதோச் சமாதானம் பேச வந்தத் தொப்ளானை அடக்கினார்.
“நீ தோரணம் மொடையற வேலைய மட்டும் பாரு…!”
கடுமையாகவே எச்சரித்தார்.
*****-
மாதய்யா எந்த அளவுக்குப் பிரியமாய்ப் பேசுவாரோ, அந்த அளவுக்குக் கோபக்காரரும் கூட.
எதையும் முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று வற்புறுத்துவார்.
அரையும் குறையுமாகச் செய்யும் எந்த வேலையையும் அனுமதிக்கவே மாட்டார் அவர்.
அறியாமையால் எத்தனைப் பெரியக் குற்றம் செய்தாலும் அதை முழுமையாக மன்னித்துவிடுவார் மாதய்யா.
அலட்சியமாய்ச் சின்னப் பிழைச் செய்தாலும் பொறுக்கவே மாட்டார்.
பொறுப்பில்லாமல் செய்யப்பட்ட எந்த வேலையாக இருப்பினும் ரௌத்ரமாகிவிடுவார்.
*****-
கலியனின் வயசுதான் துரைராமனுக்கும்.
ஆரம்பத்தில் கலியனைப் போலத் துரைராமனும் மாதய்யாவிடம் “அதென்ன…?, இதென்ன…?” என்று நிறைய்யக் கேட்டவன்தான்.
துரை கேட்டக் கேள்விகளுக்கெல்லாம் பொறுப்பாக ‘அந்த வயதுக்கு உரிய’ பதில் சொன்னவர்தான் மாதய்யா.
*****-
விவசாயம், உத்தியோகம் என்று எந்தப் பொறுப்பும் இல்லாமல், மாட்டுத் தரகு, வீட்டுத்தரகு என ஏமாளிகளை எத்திப்பிழைபவர் கிட்டாவய்யா.
பொழுதுக்கும் தெருத் திண்ணையில் உட்கார்ந்து, வெட்டிக் கூட்டத்தைச் சேர்த்துக் கொண்டுச் சீட்டாடுவார்.
பெரிதாகச் சிரிப்பார்.
அவரது கள்ளச் சிரிப்பின் பசையில் பதிந்து ஒட்டிக்கொண்டான் துரை..
தன் வலையில் விழுந்தவற்றைப் பிடித்து விழுங்கிவிடும் சிலந்திப் பூச்சியின் வலையில் விழுந்தான்.
தேனீயைப் போல உண்மையாய் உழைக்கும் மாதய்யாவின் அருமை தெரியவில்லை துரைக்கு.
ஒரு நாள் துரையின் கேள்விக்கு அறிவு பூர்வமாய் பதில் சொல்லி முடித்தார் மாதய்யா.
அந்த விளக்கத்தை அலட்சியப்படுத்தி, அசட்டுத்தனமான ஒரு விளக்கத்தைத் சொன்னான் துரை.
அறியாமல்தான் அப்படிச் சொல்வதாகத்தான் நினைத்தார் மாதய்யா.
அவன் பதிலைத் தொடர்ந்து, “கிட்டா மாமா இப்படிச் சொன்னார்ப்பா…!”
என்று சொல்லித் துரை இளித்தபோதுதான் மாதய்யா ரௌத்ரமானார்.
“இனிமே என் மூஞ்சீல முழிக்காதே, அந்தக் கிட்டாவையே கட்டிண்டு அழு…!”
கோபத்தில் கத்தினார்.
அன்று விட்டுப்போனதுதான்.
துரைக்கு எல்லாமும் ஆகிப் போனார் கிட்டா.
சாகும் வரை அப்பாவுக்கும் மகனுக்கும் பேச்சு வார்த்தையே அற்றுவிட்டது.
‘சின்னக் குழந்தைதானே…!’ என்று மாதய்யா, விட்டுக்கொடுத்திருக்கலாம்.’
நாக்கில் ஜன்ம சனி இருந்ததோ என்னவோ. இப்படி ஆகிவிட்டது.
*****-
‘இருக்கப்பட்டவனுக்கு போகியல்…!’
இந்தச் சொலவடையை அடிக்கடிச் சொல்வார் மாதய்யா.
“போகியல் அன்னிக்குப் பளசுப்-பட்டெல்லாம் போட்டுக் கொளுத்துறாங்களே…? ஏன்யா…?”
சிறுவன் கலியன் கேட்டான்.
‘குப்பையிலாமப் பயிர்விளையுமா…?
‘குப்பைப் போட்டு வளத்த பயிரைத்தான், உப்பைப் போட்டு ஆக்கித் திங்கறோம்.’
‘குப்பையே மாணிக்கம்…’
இப்படியெல்லாம் சொலவடையே இருக்கு கலியா…!”
கலியன் ‘ஆ’வென வாய்பிளந்துக் கேட்டான்.
“குப்பைய வீட்டுல வெச்சிருந்தா என்னாவும்?” கலியலிடம் கேட்டார் மாதய்யா.
“வீடு அசிங்கமா இருக்கும்…”
“அதைத் தூக்கி ஊரு ஒதுக்குப்புறமா போட்டா…?”
“வீடு சுத்தமாயிரும்…”
“… … … … … … … … …”
ஊரு ஒதுக்குப்புறம் மட்டும் அசிங்கமா இருக்கலாமாங்கய்யா…?”
கலியனின் சூட்சுமமான கேள்வியைக் காதில் வாங்கினார் மாதய்யா.
மகிழ்ந்தார்.
“அதனாலத்தான் அதைக் கொளுத்திச் சாம்பலாக்கிடறோம். அந்தச் சாம்பலை அள்ளிப் போய் வயக்காட்டுல தெளிச்சா, பயிருக்கு இயற்கையான சாம்பல் சத்து கிடைச்சுடுதே…!”
பொங்கலண்ணிக்குக் விடைகாலைல போகிச் சாம்பலக் கொண்டு போயி வயக்காட்டுல தூவிட்டு வந்துதான் வீட்டுல பொங்க வைப்பாங்க. அந்தச் சாங்கியம் தெரியுமில்ல…?”
“தெரியும்…!”
வீட்டுக் குப்பை, ஊர்க்குப்பை எல்லாத்தையும், ‘(நெல்) மணியா” மாத்திக்குடு சூரிய பகவானே’’னு பிரார்த்தனைப் பண்ணிக்கிட்டுத் தூவணும்…!”
“… … … … … … … … …”
“நாம என்னா செய்யறோம்…? போகியலண்ணிக்குச் சமைச்ச அடுப்புச் சாம்பலை கொண்டுபோயி கொட்டுறோம்…”
சொல்லிவிட்டுச் சிரித்தார் மாதய்யா.
அவர் சொன்னச் சாங்கியத்தின் உட்பொருள் பற்றிச் சிந்தித்தான் சிறுவன் கலியன்.
*****-
“கலியா, போகியலண்ணிக்கு குப்பைகூளத்தையெல்லாம் வீட்டை விட்டு வெளியேத்துறோம்தானே…”
“ஆமாம்…!”
“அந்த குப்பைங்களோட லட்சுமிதேவியும் வீட்டுக்கு வெளியே போயிடறாளாம்.”
“அய்யோயோ…! அட பாவத்தே…!”
“அதனாலத்தான் வீட்டுக்கு வெளீல போயிட்ட லட்சுமிதேவிக்குத், தெருவுல அடுப்புக் கட்டிப் பொங்க வைக்கறோம்.”
“… … … … … … … … …”
“பொங்கலோ பொங்கல்’ன்னு உற்சாகமாக் கூவி, வெட்ட வெளீல பொங்கிப் படைக்கறதுனால சூரிய பகவான் எக்கச்சக்கமாத் தின்னுப்புடறாரு… அதனால…!”
“அதனால…?”
விழி விரியக் கேள்வி வந்தது கலியனிடமிருந்து.
“குருத்தோலை முடைஞ்சிக்கிட்டேக் கேளு. சொல்றேன்…!”
கலியன் கைக் குருத்தோலைப் பின்னும்.
காதும் கண்களும் மாதய்யாவிடம் இருக்கும்.
இந்தக் காட்சியைக் அடிக்கடிக் காண்பாள் குந்தலாம்பாள்.
அகமகிழ்வாள்.
அதேச் சமயம், பெற்ற மகன் துரை இப்படி அவரிடம் ஒட்டுதலாய் இல்லையே என்ற ஆற்றாமையும் அவ்வப்போது எழும் அவளுக்கு.
*****-
மீண்டும் கதைத் தொடங்கியதும் கதைக் கேட்கும் ஆர்வத்தில் தோரணம் பின்னுதல் நின்றுவிடும்.
மீண்டும் ஏதாவது ஓரிடத்தில் ‘சஸ்பென்ஸ்’ வைத்துக் கதையை நிறுத்துவார்.
“ஓலை பின்னக்கிட்டேக் கேளு…!”
கலியனுக்கு நினைவட்டுவார் மாதய்யா.
அய்யா, எக்கச்சக்கமாப் பொங்கத் தின்ன சூரிய பகவானுக்கு என்ன ஆவும்…? சொல்லுங்கய்யா…!”
பரபரப்பான் கலியன்.
“நாம அளவுக்கு அதிகமாத் தின்னா என்னா ஆகும்…?”
“வயிறு நோவும்.”
“அப்பறம்…?”
“மேக்கால தோப்புக்கு ஓடி ஒதுங்குவோம்…!”
எல்லோரும் சிரித்துவிடுவார்கள்.
“அதேபோலத்தான், சூரிய பகவானுக்கும் வயிறு நோவு வந்துரும். மேற்கால போயி மறைஞ்சிடுவாரு.”
அப்போ வீட்டை விட்டு வெளியேப் போன லட்சுமி தேவி என்ன ஆவாங்க…?”
“அப்படிக் கேளு…!” லட்சுமிதேவிக்கு இருட்டுன்னா பயம்…!”
“எனக்கும்தான் பயம்…!” என்றான் கலியன்.
“சாயங்காலத்துல வாசல் பிறைலயும் சாமி மாடத்துல விளக்கேத்தி வைக்கறோமில்லையா…?”
“ம்..”
“அந்த வெளிச்சத்தைக் கண்டு, ‘டக்”குன்னு உள்ளே வந்துடறா லச்சுமிதேவி.
சின்ன வயசில் விளையாட்டாகவும், விளக்கமாகவும் மாதய்யாச் சொன்னவை எல்லாம் கட்டிலில் படுத்துக் கிடந்த கலியனுக்கு இப்போது சொல்வதுபோல ஒலித்தது.
‘ஏன் அய்யா வீட்டுக்குப் போகாம , இப்படி அடைஞ்சி கிடக்கறோம்…?’
தனக்கத்தானே கேட்டுக்கொண்டான்.
*****-
அந்தனூரில், மாதய்யா வீட்டு மாட்டுப் பொங்கல் கொண்டாட்டம் தான் மிகவும் பிரசித்தம்.
மாவிலைத் தோரணங்களால் சிரத்தையாக மாட்டுத் தொழுவத்தை அலங்கரிப்பார் மாதய்யா.
தொழுவம் முழுக்க, சின்னதும் பெசிசுமாய், வெள்ளையும், கறுப்பும், பழுப்பில் வெள்ளைப் பூத்துத் சிதறியும், இளங்கிடேரிகளும், சினைப் பசுக்களுமாய் வதவதவென்று நின்ற மாட்டுத் தொழுவத்தில் இன்று ஒரே ஒரு வண்டி மாடு மட்டும்…!
தொழுவமே ‘ஹோ’ வென வெறிச்சோடிக்கிடக்கே…?’
இப்படி நினைத்தவனுக்கு அப்பன் தொப்ளான் இருந்தபோது நடந்த ஒரு சம்பவம் ஞாபகம் வந்தது.
*****-
வயலில் கால்வைத்தார்கள் விவசாயக் கூலிகள்.
அதிகக் கூலி கேட்டார்கள்.
முதல் நாள் அறுவடையானவை அரி காய்ச்சலுக்காக வயலில் கிடந்ததைக் “கட்ட மாட்டோம்…!” என்றார்கள்.
வேலை நிறுத்தம் செய்தார்கள்.
‘இவர்கள் அம்புகள்தான்…!’
என்பது மாதய்யாவுக்குத் தெரியாதா என்ன?…
“சரி. நீங்க கட்ட வேண்டாம். நான் பாத்துக்கறேன்…”
*****-
தொப்ளானும் மாதய்யாவுமாக சின்னச் சின்னதாகக் கட்டுக்கள் கட்டிக் கொண்டுவந்து களத்தில் போட்டு கண்டுமுதல் எடுத்தனர்.
“லாபம்… ஒண்ணு… ரெண்டு… என்று எண்ணி அன்றைய கண்டுமுதலான பத்து மரக்கால் நெல்லில் கோவிலுக்கு இரண்டு மரக்காலும், வண்ணாண், நாவிதன், வெட்டியான் மூவரும்கு தலா ஒரு மரக்காலும் மானியம் அளந்து கொடுத்துவிட்டு, மீதியை கையடக்கமான கட்டாய்க் கட்டி வண்டியில் ஏற்றச் சொன்னார் மாதய்யா.
தொப்ளான் கண்ணீர் விட்டு அழுதுவிட்டான்.
“முன்னூறு கலம் நானூறு கலம் கட்டற களத்துல அஞ்சு மரக்கா கண்டுமுதலு ஏத்தச் சொல்றீங்களே…! மனசு தாங்கலா இருக்குய்யா…!”
“… … … … … … … … …”
மாதய்யா ஏதும் பேசவில்லை.
“நன்றியில்லாப் பசங்களைத் தலைமுளுவிட்டு கீளத்தெரு ஆளுங்களை வெச்சி கட்டியாரச் சொல்றேன்னு சொன்னேன். வேண்டாம்னுட்டீங்களேய்யா…!”
தொப்ளானின் நாக்குத் தழுதழுத்தது.
“தொப்ளா… கண்டுமொத வண்டீல ஏத்துறபோது கண் கலங்கலாமா…?
அஞ்சு பறையா இருந்தா என்ன, அஞ்சு மரக்காலா இருந்தா என்ன…? அஞ்சு படியோ, ஆழாக்குதான் இருக்கட்டுமே… அவ்வளவு ஏன்…? அஞ்சே அஞ்சு குந்துமணியாத்தான் இருந்தா என்னவேய்…! கண்டுமொத கண்டுமொத்தானேவேய்.”
“… … … … … … … … …”
“அவனுவதான் மொறைத் தப்பிப் பாதி வேலைல ஆட்டங்காட்டறானுவன்னா, நாமளும் மொறை பிசகலாமா…? கூடாதுவேய். வேற ஆளுவள விட்டோம்னு வெச்சிக்க. நாங்க தொட்ட வேலைய நீ எப்படித் தொட்டெ’ன்னு சட்டம் பேசுவானுவ…!”
“… … … … … … … … …”
தொப்ளன் பதிலேதும் சொல்லவில்லை.
“அதைத் தூண்டிவிட்டு குளிர்காயவும்தான் செய்வாங்க. அது சரீ…! அப்படி அவுசரமா கட்டித்தான் ஆவுணும்னு என்ன இருக்கு.. இன்னும் ஒரு ரெண்டு நாள் அரிகாச்சக் கெடந்தாக்கூட நல்லதுதானே…”
தெருச்சண்டைக்கெல்லாம் வழி வைக்காம, இன்னிக்கு நாமளே வேலை முடிச்சிட்டோம். இப்ப, அவனுவ வேலை அறுந்துபோச்சு…!”
‘இதுபோல சாதுரியமான முடிவெடுக்க மாதய்யாவால் மட்டுமே முடியும்…!’
நினைத்துக்கொண்டான் தொப்ளான்.
“நாளைக்கு கட்டுக் கட்ட கீளத்தெரு ஆளுவளைச் சொல்லிரவாய்யா…?”
“அவசரப்படாதே. நாமளே கட்டுக் கட்டி கண்டுமொத ஏத்தி அறுத்துவிட்டதைப் பாத்துட்ட இவனுவளே நாளைக்கு படிஞ்சிருவானுங்க…!”
“நாளைக்கு வரட்டும்…! அவனுவத் தலைலச் சாணி கரைச்சிக் கொட்டுறேன்…”
“ஆத்தரப்படாத தொப்ளா. அறியாமப் பண்ணிட்டானுவ. நல்லவன்-கெட்டவன் தெரியாம நடத்துக்கிட்டானுவ. விடு. வந்தா நீ எதுவும் பேச வேணாம். என்கிட்டே அனுப்பு நான் பேசிக்கிடறேன்…”
*****-
வழக்கமாக வண்டி பூராவும் பாரமேற்றியபின் உச்சியில் உட்கார்ந்துகொண்டு வருவான் சிறுவன் கலியன். அவனுக்குக் கூட இந்த ஐந்து மரக்கால் மூட்டையின் மீது உட்கார்ந்து சவாரி செய்வது சங்கடமாய்தான் இருந்தது.
“அறுப்பறுத்துக் கட்டுக் கட்டி
அடியடிச்சித் தூத்திப் போட்டு,
அம்பட்டன், வெட்டியான்னு
அஞ்சு கலம் அளந்துப்புட்டு
குதிர் நிறையக் கோவிலுக்குக்
குலுங்கக் குலுங்க அள்ளிப்போட்டு
களங்கூட்டிக்கு அஞ்சு கலம் அளந்துவிட்டு
பாரவண்டி நிப்பாட்டி
அஞ்சு மரக்கா நெல்லேத்தி
அசைஞ்சாடி அசைஞ்சாடிப்
போவுதுடா கண்டுமொத…!
மேலத்தெருவான் ஒருத்தன் பகடி பாடினான்.
வண்டி ஓட்டிக்கொண்டிருந்த தொப்ளனுக்கு கோபம் உச்சிக்கு ஏறியது.
“தொப்ளா… வாயி தொறக்காம வண்டிய ஓட்டு…”
எச்சரித்தார் பின்னால் வில் வண்டியில் வந்த மாதய்யா.
வண்டி மெதுவாகப் போய்க்கொண்டிருந்தது.
தொண்டையைக் கனைத்துக் கொண்டார் மாதய்யா.
“அறுத்துப் போட்டக் கருதுங்களை
கட்டுக் கட்ட பயந்துக்கிட்டு
பொல்லாதான் சொல்கேட்டுப்
பொறம்போக்குப் போனவரே…
பாண்டவரு அஞ்சு பேரு…
பஞ்ச பூதம் அஞ்சுத்தான்…
அஞ்சோட அருமை ஆயிரம் இருக்குலே…
அஞ்சு ஒண்ணும் குத்தமில்லே
தெரிஞ்சிக்கோங்க வஞ்சகரே…!”
எதிர் பாட்டுக் கட்டினார் மாதய்யா…
*****-
குடி போதையில் மருதை, மாதய்யாவிடம் வம்பு செய்கிறான் என்பது தெரிந்து மேலத்தெருவாசிகள் நேரில் வந்து மாதய்யாவிடம் மன்னிப்புக் கேட்டனர்.
கிட்டாவய்யாவின் தூண்டுதலால்தான் செய்ததாகவும் ஒப்புக்கொண்டனர்.
*****-
வண்டி நிறுத்திக், கண்டு முதலை கொண்டு போய் கூடத்தில், குத்து விளக்கு ஒளிர்ந்துகொண்டிருந்த ஸ்வாமி மாடத்தின் முன் வைத்தான் தொப்ளான்.
தொடர்ந்து குந்தலாம்பாள் சாம்பிராணிப் புகை போட்டாள்.
தான்ய லெக்ஷ்மி ஸ்லோகம் சொன்னாள்.
தொப்ளனுக்கும், மாதய்யாவுக்கும் சூடாகக் காப்பி கொண்டு வந்து வைத்தாள்.
தொப்ளன் வண்டி நுகத்தடியில் வைத்து காப்பி குடித்து முடித்தான்.
மாதய்யாவின் உத்தரவுப்படி “கடப்பாரை, மம்முட்டி இதுகளை வண்டியில் எடுத்துப் போட்டுக்கொண்டான்.”
வண்டி கிட்டாவய்யாவின் புஞ்சை நோக்கிச் சென்றது.
*****-
கிட்டாவய்யா செய்தி அறிந்து வந்து பார்த்தபோது, கருப்புட்டிக்காரத்தெரு ஜனங்கள் அங்கே கும்பலாக நின்றிருந்தார்கள்.
தன்னுடைய காணியில் பொதுப்பாதை செதுக்கப்பட்டிருந்தது.
தெரு ஜனங்களுக்கு இடைஞ்சலாக இருந்ததால் கிட்டாவய்யா ஆக்ரமித்திருந்த சமுதாய இடத்தைத்தான் தெருக்கூடி மீட்டதாக ஊர் பேசியது.
இரண்டடிதான் ஆக்ரமிப்பு என்றும் ஐந்தடியை எடுத்துக்கொண்டதாகவும் கணக்குப்பிள்ளைக்கு மனு கொடுத்தார் கிட்டாவய்யா.
கிட்டாவய்யா, சொற்ப பணம் பெற்றுக்கொண்டு தன் நிலத்தை ஊருக்கு விட்டுத் தருமளவுக்கு சிக்கலைப் பெரிது படுத்திவிட்டார் கணக்கப்பிள்ளை.
“ஊர் பொது நன்மைக்காக நாம சட்டம் பேசணும்;
மோடு முட்டித்தனமாக்கூட நடந்துக்கலாம் தப்பில்லே;
ஊருக்கு தொண்ணூத்தொம்பது லாபம், தனி மனிசனுக்கு ஒண்ணே ஒண்ணுதான் நட்டம்னு வரும்போது பொது நன்மைக்காக எவர் முகத்தையும் முறிச்சிக்கலாம்டா…!
ஜெயிச்சிக் காட்டணும்டா..”
அன்று மாதய்யா தொப்ளானுக்குச் சொன்ன வாக்கு.
இன்று தனக்குச் சொல்வதாக உணர்ந்தான் கலியன்.
“ஜெயிச்சிக் காட்ணும்டா…!”
வாசகம் பொட்டில் அடிக்கிறாற்போல இருந்தது கலியனுக்கு.
மனதில் ஒரு வைராக்யத்தோடும், முடிவான முடிவோடும் அக்ரஹாரத் தெருவை நோக்கிச் நடந்தான் கலியன்.
*****-
காளவாய்க் கனவுப் பொடிப்பொடியாய்த் தகர்ந்துபோனதை விடக், கலியன் ஆறுதல் சொல்லுமளவுக்கு ஆகிவிட்ட நிலை, துரைராமனை மிகவும் பாதித்தது.
புயலால் உருத்தெரியாமல் போன சம்பாக்காணி கண்முன்னே வந்து வந்துக் காயப்படுத்தியது.
“கலியனை சும்மா விடக்கூடாது…!”
கருவினான் துரைராமன்.
‘முதுகுக்குப் பின்னால் நம்மைப் பார்த்துச் சிரிக்கும் அளவுக்கு ஆகிவிட்ட நிலை அவனை நிலைகுலைய வைத்தது.
ஆபீசில் சாட்சி போட்டு வாங்கிக் கொடுத்த கடனுக்கு வட்டியும் அசலுமாக சம்பளத்தில் பிடித்துக்கொண்டார்கள்.
மறு பக்கம், கடன் கொடுத்த ஃபைனான்ஸியர் பணத்துக்கு நெருக்கினான்.
சமாளிக்க முடியாமல் திணறினான் துரைராமன்.
பயித்தியம் பிடித்தாற்போல் புலம்பினான்.
பிரமை பிடித்தாற்போல் நடந்துகொண்டான்.
ஆறுதல் சொன்னாள் மனைவி மோகனா.
“என்னந்நா… ஏதோ காசு நஷ்டத்தோட போச்சேனு விடுங்கோ… மனசுல போட்டுக் குமையாதேள்…”
அக்கரையோடுதான் சொன்னான்.
அப்போது இருந்த மனநிலையில் அது ஆறுதலாகப் படவில்லை துரைக்கு.
‘நான் ஆரம்பத்துலயே சொன்னேனே, கேட்டியா, இப்போ இப்படி அழிச்சிட்டு வந்து நிக்கறியே…?”
என்று மனைவி குத்திக் காட்டுவதுப் போலஙப பட்டது துரைராமனுக்கு.
“தப்பு என்மேலதான். நான் தப்புதான் பண்ணிட்டேன்..தப்பு… தப்பு… எல்லாமே தப்பு…!”
மனைவி ஏதோ பேச வர அடக்கினான்.
குழந்தை ரஞ்சனி அப்பாவைப் பார்க்கவே பயந்ள்.
இப்படியெல்லாம் புலம்பியவன் டக்’கென்று வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தான்.
மோகனா எது சொன்னாலும் விபரீதமாகிவிடும் என்பதால் பகவானை வேண்டிக்கொண்டாள்.
ரூபாய் நாணயம் எடுத்துச் சுவாமி ஒரு சின்னத் துணியில் முடிந்து ஸ்வாமி மேடையில் வைத்தாள்.
எல்லாப் பிரச்சனையும் சமனமாகணும் ஸ்வாமி…!”
வேண்டிக்கொண்டாள்.
*****-
சுங்குவார் தெருவில் இருந்து கிளம்பியவன் மவுண்ட் ரோடு பஸ் ஸ்டாப்பில் நின்றான்.
கபாலீஸ்வரர் கோவிலுக்குப் போய் வந்தால் தேவலை எனத் தோன்றியது.
நின்று நின்று பார்த்தான்.
மயிலாப்பூர் பஸ் வருவதாகத் தெரியவில்லை.
நீண்ட நேரம் நிற்கவும் பொறுமையில்லை அவனுக்கு.
கெல்லட் பள்ளி தாண்டி, மனம் போன போக்கில் நடந்தான். பார்த்தசாரதி கோவில் கொடிக்கம்பத்துக்கு முன் சிறிது நேரம் உட்கார்ந்தான்.
வாய் “தப்பு…! தப்பு…!! எல்லாமேத் தப்பு…!!!” என்று முனகிக் கொண்டிருந்தது.
தன் அறியாமை, அறிவின்மைப் பற்றி நினைத்து நினைத்து மருகினான்.
தன் அறியாமையை மற்றவன் பயன்படுத்திக் கொள்வதை மட்டும் எவராலும் தாங்கிக் கொள்ள முடியாதுதானே…
அறியாமைக்குக் காரணம் என்ன…?
மனம் கேட்க புத்தி விழித்தது.
“ நீ அறிந்துகொள்ளவில்லை.” என்றது.
“இல்லை…! என்னை அறிந்துகொள்ள விடாமல் தடுத்தது கலியன்தான்…”
குற்றம் சாட்டியது மனம்.
புத்தியும் மனமும் தர்க்கம் செய்துகொண்டன.
பார்த்தசாரதி சந்நிதிக்குள் சென்றான்.
தெய்வத்திடம் மனம் செல்லவில்லை.
புத்தி அவனை அங்கிருந்து வெளியேறச் சொல்லியது.
இலக்கின்றி நடந்தான்.
முத்துக்காளத்தித் தெரு வழியாக பைக்கிராப்ட்ஸ் ரோடு வந்தான்.
பிளாட்ஃபாரம் பூராவும் பரத்தப்பட்டிருந்த பழைய புத்தகக்கடைகளைப் பார்த்தான்.
எல்லாப் புத்தகங்களும் அவன் அறியாமையைக் குத்திக்காட்டுவதுபோலத் தோன்றியது அவனுக்கு.
கண்ணகி சிலை கடந்து கடற்கரையில் சென்று உட்கார்ந்தான்.
*****-
“நீங்க துரைராமன்தானே…?”
“ஆமாம்…”
கேட்டவனை யாரென நினைவுக்குக் கொண்டு வரச் சிறிது நேரம் யோசித்தான்.
“ஹாய்…! ராமநாதனா…? நீ மெட்ராஸ்லதான் இருக்கியா…?”
ஆறாம் வகுப்பில் உன்னால நான் கெட்டேன் என்னால நீ கெட்டே என்று தோப்புக்கரணம் போட்ட நண்பர்கள;
கால ஓட்டத்தில் இப்போது மெரீனா பீச் கண்ணகி சிலை அருகில் சந்தித்துக்கொண்டார்கள்.
“நீ மெட்ராஸ்ல செட்டில் ஆயிட்டியா ராமநாதா?”
“ம்…!”
“திருச்சீல ஏஜன்ஸி வெச்சிக் கொடுத்தாரே உன்… காட்ஃபாதர்…!”
“அவரை விட்டுட்டு வந்துட்டேன் நான்…!”
“ஏண்டா..?”
“என் காட் ஃபாதர், சிந்தாமணி கோபு சார் ரொம்ப நல்லவர்டா. நான் அவர்கிட்டே ஒட்டிக்கிட்டிருந்ததால, என்னோடத்தான் எப்பவும் இருப்பார்.”
“… … … … … … … … …”
“என்ன ஆச்சோ ஏது ஆச்சோ தெரியலை.. ஒரு நாள் நானும் அவரும் வாசல் திண்ணைல உட்கார்ந்திருந்தோம்;
பெத்த மகன் வந்தான்;
அப்பா, இந்த வீட்ல நான் இருக்கணும் இல்லே இந்த ராமனாதன் இருக்கணும்…!” என்றான்.
தூக்கி வாரிப் போட்டது எனக்கு..
“ஏண்டா…! ராமனாதன் உனக்கு என்ன செஞ்சான்…? ஏன் இப்படியெல்லாம் பேசறே…?”
பாவமாய்க் கேட்டார் அவர்.
“ஒண்ணு நான்… இல்லே அவன்..!”
“… … … … … … … … …”
“மீண்டும் மீண்டும் அதையேச் சொன்னானே ஒழிய காரணம் சொல்லவேயில்லை.”
“உனக்குக் காரணம் சொல்ல வேண்டிய அவசியமில்லை…”
என்ற பிடிவாதம் அவன் பேச்சில் இருந்தது.
‘நம்மால் எதுக்குச் சங்கடம்,’ னு தோணிடுச்சு.
சொல்லாமல் கொள்ளாமல் கெட்டும் பட்டணம் சேந்தேன்.
*****-
அதற்குப் பின் ராமனாதன் சொன்ன எதுவும் துரைராமன் மனதில் ஏறவே இல்லை.
சிந்தாமணி கோபு சார் மகனைப் போல,
‘ஒண்ணு நான் இருக்கணும், இல்லே இந்தக் கலியன் இருக்கணும் இந்த வீட்ல…!’ என்று நான் ஏன் சொல்லவில்லை.
“அப்படிச் சொல்லாததுதான் நான் செய்த முதல் தப்போ…? முதல் தப்பு முற்றிலும் தப்பாகிவிட்டதோ…?”
“என்னடா துரை அப்படி யோசிக்கறே..? ஏதாவது பிரச்சனையா உனக்கு…
சொன்னான். ஆதியோடந்தமாக எல்லாவற்றையும் சொன்னான்.
துரையின் பார்வை ராமநாதன் மீதும் இல்லை. வெளியிலும் இல்லை. இரண்டுக்கும் மத்தியில் எங்கோப் பார்த்தபடிப் பேசினான்.
“சமாளிக்கத் தெரியாம கிட்டாவய்யாவிடம் தப்பி வந்த கனத்தை நினைக்க நினைக்க வெட்கமா இருக்கு ராமனாதா…!”
தலையைக் குனிந்துகொண்டான். புழுங்கினான் துரை.
“வெட்கம் வர்றது நல்ல விஷயம்தான். தப்புத் தப்பா ஏதும் ரியாக்ட பண்ணாம வெட்கத்தை சகிச்சிக்கிட்டது ரொம்ப சிறப்பான விஷயம்தான் துரை.
சமாதானம் சொன்னான் ராமனாதன்.
“ஏற்கெனவே நடந்து போனது போனதுதான். ஃப்யூச்சர்லயாவது என்னால சாத்தியமானதைச் செய்யணும் ராமநாதா…!”
“செய்…!”
“உன் ஹெல்ப் வேணுமே…!”
“சொல்லு, முடிஞ்சதச் செய்யிறேன்…!”
“சிவில் வக்கீல் யாராவது பழக்கமுண்டா…?”
“எதுக்குடா…?”
“எங்கப்பாவுக்குப் பிறகு, அவரோட சொத்துக்கு நான்தான் ஒரே வாரிசு. குத்தகைக்கு விட்ட நிலங்களை நான் பொஸஷன் எடுக்கணும். அதுக்கு யோசனை கேக்கணும். திருச்சீல எந்த வக்கீலைப் பாத்தாலும் செய்தி லீக் ஆயிடும்…!”
“இதென்ன பிரமாதம்…!” என்றான் ராமனாதன்.
*****-
அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடத்தில் வக்கீல் வாதிராஜன் முன் துரைராமனைக் கொண்டுபோய் நிறுத்தினான்.
“என் க்ளாஸ்மேட்…!”
என்று சொல்லி அறிமுகப்படுத்தினான்.
“சரி இந்தா என் விசிட்டிங் கார்டு…! நேரம் கிடைக்கற போது வா…!”
சொல்லிவிட்டு, வக்கீலோடு பேசுபவனுக்குத் தடையாக இருக்கக் கூடாது என்று நினைத்தவன் போல் கிளம்பினான் ராமனாதன்.
“பத்து நிமிஷம் வெய்ட் பண்ணுங்க…!”
சொல்லிவிட்டு ஏற்கெனவே இருந்த கிளையண்ட்டோடு லா பாயிண்ட்ஸ் பேசிக்கொண்டிருந்தார் வக்கீல்.
வக்கீலிடம் எப்படிப் பேச்சை ஆரம்பிப்பது என்பதை மனதில் ஒத்திகை பார்த்துக் கொண்டு பார்வையாளர்கள் அறையில் உட்கார்ந்திருந்தான் துரை.
தொடரும்
விகடனில் உங்களுக்கென ஒரு பக்கம்…
உங்கள் படைப்புகளைச் சமர்ப்பிக்க – [email protected] என்ற மின்னஞ்சலுக்கு அனுப்புங்கள்!
ஏதோ ஓர் ஊரில், எங்கோ ஒரு தெருவில் நடந்த ஒரு விஷயம்தான் உலகம் முழுக்க வைரலாகிறது. உங்களைச் சுற்றியும் அப்படியொரு வைரல் சம்பவம் நடந்திருக்கலாம்… நடந்துகொண்டிருக்கலாம்… நடக்கலாம்..! அதை உலகுக்குச் சொல்வதற்காகக் களம் அமைத்துக் கொடுக்கிறது #MyVikatan. இந்த எல்லையற்ற இணையவெளியில் நீங்கள் செய்தி, படம், வீடியோ, கட்டுரை, கதை, கவிதை என என்ன வேண்டுமானாலும் எழுதலாம். ஃமீம்ஸ், ஓவியம் என எல்லாத் திறமைகளையும் வெளிப்படுத்தலாம்.