வானில் தோன்றும் தூமகேது, சோழ குல வேந்தர்களில் யாருக்குப் பாதகமாய் இருக்கப்போகிறது என்ற கேள்வியில் தொடங்கி, அது பாண்டிய நாட்டு ஆபத்துதவிகள் கொல்ல நினைக்கும் பொன்னியின் செல்வனான அருண்மொழி வர்மனாக இருக்கலாம் என்ற யூகத்தோடு முடிந்தது பொன்னியின் செல்வனின் முதல் பாகம்.
அருண்மொழி வர்மன் இறந்துவிட்டான் என்ற செய்தி சுந்தர சோழனின் குடும்பத்தில் துக்கத்தையும், சோழப் பேரரசில் குழப்பத்தையும் உண்டாக்குகிறது. இந்நிலையில், அருண்மொழி வர்மன் உயிரோடுதான் இருக்கிறான் என்ற ரகசியம், சுந்தர சோழனின் குடும்பத்துக்கும் எதிரிகளான பாண்டிய ஆபத்துதவிகளுக்கும் தெரியவருகிறது. அவரை மீட்க ஆதித்த கரிகாலன், குந்தவை உட்பட சோழ அரச குடும்பமும், சோழ விஸ்வாசிகளும் களமிறங்க, மறுபுறம், சோழ குலத்தை அழிக்கச் சபதமேற்கும் நந்தினியின் உதவியுடன் பாண்டிய ஆபத்துதவிகள் சோழ தேசத்துக்குள் களமிறங்குகிறார்கள். நந்தினி உண்மையில் யார், அவளின் சபதம் என்னவானது, சுந்தர சோழன் குடும்பத்திற்கு என்னவானது, பாண்டிய ஆபத்துதவிகள் அழிக்கப்பட்டார்களா, இறுதியில் வானில் தோன்றும் தூமகேது யாருக்குப் பாதகமாய் அமைந்தது போன்ற கேள்விகளுக்கு விடைகள் சொல்கிறது இரண்டாம் பாகம்.
முதல் பாகத்தில், சிறிது நேரமே வந்தாலும் அழுத்தமான கதாபாத்திரமாக அமைந்தது விக்ரம் ஏற்றிருந்த ஆதித்த கரிகாலன் பாத்திரம். காதல் தோல்வி தந்த வெறி, போர் வெற்றிகள் தந்த போதை எனத் திரிந்தவர், இந்த இரண்டாம் பாகத்தில் காதலியைச் சந்திக்கும் இடத்தில் நிதானத்தையும், அருண்மொழி வர்மனைச் சந்திக்கும் இடத்தில் பாசத்தையும், சோழ தேசம் காக்க விட்டுக்கொடுக்கும் இடத்தில் பொறுமையையும் சிறப்பாக வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார். இதனாலேயே இந்தப் படத்தில் ஆதித்த கரிகாலனைக் கூடுதலாக ரசிக்க முடிகிறது.
இளமைப் பருவம், காதலினால் நாடோடியாவது, பின் பாண்டிய நாட்டு இளவரசியாவது, தாயார் குறித்த பின்கதை, ஆதித்த கரிகாலன் முன் உடைவது என ஆழமாக விரியும் நந்தினியின் கதாபாத்திரத்திற்கு தன் முதிர்ச்சியான நடிப்பால் உயிர்கொடுத்திருக்கிறார் ஐஸ்வர்யா ராய். “என்னால முடியாத எதுவும் உன்னாலயும் முடியாது” என்று ரவிதாசனிடம் அவர் சொல்லும் இடம், அந்தப் பாத்திரத்தின் தன்மையை விளக்க ஒரு சோற்றுப் பதம். வயதான ஊமை ராணியாகவும் அவரே நடித்திருந்தாலும், அந்தப் பாத்திரம் ஒரு சில காட்சிகள் மட்டுமே வந்துபோவதால் மனதில் நிற்கவில்லை.
வந்தியத் தேவனிடம் இருக்கும் துடிப்பும், அருள்மொழி வர்மனிடம் இருக்கும் பொறுமையும், நம்பியிடம் இருக்கும் குறும்பும் சேட்டையும், குந்தவையிடம் இருக்கும் சமயோஜிதமும், நிதானமும், ரவிதாசனிடம் இருக்கும் வெறியும் இந்தப் பாகத்திலும் அப்படியே குறைவின்றித் தொடர்கிறது. கார்த்தி, ஜெயம் ரவி, ஜெயராம், த்ரிஷா, கிஷோர் என அனைவரும் தங்கள் பணியைச் சிறப்பாகச் செய்திருக்கிறார்கள்.
குறிப்பாக, முதல் பாகத்தைவிட இதில் ஜெயம் ரவியின் பாத்திரத்துக்குக் கூடுதல் முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டிருக்கிறது. புத்த பிட்சுகள் முன்னிலையில் அவர் தப்பிக்கும் காட்சி, அரண்மனைக்குள் நடக்கும் சண்டைக் காட்சி, க்ளைமாக்ஸ் போர்க் காட்சி என அனைத்திலும் தன் நூறு சதவிகித உழைப்பைக் கொடுத்திருக்கிறார்.
அதேபோல நாவலின் முக்கியப் பகுதிகளைச் சொல்ல வேண்டும் என்கிற வேலைப்பளுவில், திரைக்கதையில் ஆங்காங்கே சில முக்கிய கதாபாத்திரங்கள் காணாமல்போய்விடுகின்றன. முதல் பாதியில் முன்னின்ற பூங்குழலி, சேந்தன் அமுதன் போன்ற கதாபாத்திரங்களுக்கு இரண்டாம் பாதியில் வேலையே இல்லை.
இந்த இரண்டாம் பாகத்தில், தன் பின்னணி இசையால், வாள் சுழற்றி நிற்கும் இசை அரசனாக மிரட்டியிருக்கிறார் ஏ.ஆர்.ரஹ்மான். முதற்பாகத்தில் வரும் பிரமாண்ட பின்னணிக் கோவைகளை அப்படியே பயன்படுத்தாமல், கொஞ்சம் புதுமை சேர்த்து ஒவ்வொரு காட்சியையும் செழுமைப்படுத்தியிருக்கிறார். படம் முழுவதுமே சிறிதும் பெரிதுமாக நிறைய பாடல்கள் வருகின்றன. ‘அக நக’, ‘வீரா ராஜா வீர’ பாடல்களைத் தவிர மற்ற பாடல்கள் மனதில் நிற்கவில்லை என்றாலும், கதையின் ஓட்டத்தைச் சிதைக்காமல் படத்தோடு இணைந்து ரசிக்க வைக்கின்றன.
ரவிவர்மனின் ஒளிப்பதிவு பல காட்சிகளைக் கவிதையாக்கியிருக்கிறது. நந்தினி – ஆதித்த கரிகாலனுக்கு இடையிலான காதல் காட்சிகள், இறுதியில் அவர்கள் சந்தித்துக் கொள்ளும் காட்சிகள் போன்றவற்றுக்கு மகுடமாக மாறியிருக்கிறார். திரைக்கதை சறுக்கும் இடங்களில் எல்லாம் படத்தொகுப்பாளர் ஶ்ரீகர் பிரசாத் கைகொடுக்கிறார். ஒவ்வொரு காட்சியிலும் அவரின் பங்கு வெளிப்படுகிறது.
நந்தினி – ஆதித்த கரிகாலனின் இளமைக் கால காதல் கதையுடன் தொடங்குகிறது படம். அதன் குறைவான வசனங்கள், அழகான ஒளிப்பதிவு என வஞ்சம் கொண்ட பெண்ணாகக் காட்டப்பட்ட சீனியர் நந்தினியின் சிறு வயதுக் காதலைக் கவிதையாக வார்த்திருக்கிறார் இயக்குநர். முக்கிய கதாபாத்திரங்களுக்கான அறிமுகம் முதல் பாகத்திலேயே சொல்லப்பட்டுவிட்டதால், அடுத்து வரும் காட்சிகள் கதையின் மையத்தை நோக்கி ஆழமாகவும், அதே சமயம் சற்றே நிதானமாகவும் செல்கின்றன. சில காட்சிகள் நீளமாக இருந்தாலும், அதன் அழகான காட்சியாக்கம், குறையை மறந்து ரசிக்க வைக்கிறது.
அரண்மனை, போர், சண்டை, சிறிய கடைவீதிகள் எனச் சுருங்கி அயர்ச்சியைத் தராமல், புத்த விஹாரம், சதுப்புநிலக்காடுகளில் உள்ள ஓடைகள், காட்டுப் பகுதிகள், திருவிழா சந்தை என வெவ்வேறு இடங்களில் படமாக்கப்பட்டிருப்பது கொஞ்சம் சுவாரஸ்யத்தைத் தருகிறது. ஒவ்வொரு காட்சியிலும் ஒளிப்பதிவாளர், இசையமைப்பாளர், கலை இயக்குநர் ஆகியோரின் கூட்டு உழைப்பும் நன்கு வெளிப்படுகிறது.
ஆனால், படத்தின் பிரதான பிரச்னையே பல காட்சிகள் தனித்தனியாக ரசிக்கும்படி இருந்தாலும், திரைக்கதையில் அவை ஒரு கோவையாக இல்லாமல் தாவித் தாவிச் செல்வது கதாபாத்திரங்களின் உணர்வுகளோடு நம்மை ஒன்றவிடாமல் செய்கின்றன. கடம்பூர் மாளிகை, இலங்கை, பழுவூர் மாளிகை, தஞ்சைக் கோட்டை எனப் பல இடங்கள், பல கதாபாத்திரங்கள் தொடர்பில்லாமல் அடுக்கப்பட்டது போன்ற ஓர் உணர்வையே தருகின்றன. இதனால், பல கேள்விகளும், லாஜிக் குழப்பங்களும் உண்டாகின்றன. இப்படிக் கோவையற்று இருந்தாலும், நந்தினி, ஆதித்த கரிகாலனின் காட்சிகள் மட்டும் அழுத்தமாக நிற்கின்றன.
சோழ அரச குடும்பமே ஆபத்தில் இருக்கிறது, இளவரசர்களே பயந்து பயந்து பயணிக்கும்போது, ஆழ்வார்க்கடியான் நம்பி கதாபாத்திரம் மட்டும் எந்த பயமும் இல்லாமல், எந்தக் காரணமும் இல்லாமல், எந்த இடையூறும் இல்லாமல் எல்லாக் காட்சிகளிலும், எல்லா இடங்களிலும் ஜாலியாக வந்து போகிறார். நம்பி எதில் பயணிக்கிறார் என்பது அவருக்கே வெளிச்சம்.
பொன்னியின் செல்வன் மரணித்ததாகப் பரவும் செய்தி அந்நாட்டிற்கும், அவரின் குடும்பத்திற்கும் பெரும் சோகத்தைத் தருவதாகக் காட்டப்படுகிறது. ஆனால், அதற்கு நிகரான ஒரு கதாபாத்திரம் இரண்டாம் பாதியில் கொல்லப்படுகிறது. ஆனால், அந்த மரணம் சோழ குடும்பத்தை உணர்வுரீதியாக எப்படி பாதிக்கிறது என்பதைக் காட்டாமல், அரசுக்கு நிர்வாக ரீதியாக எழும் பிரச்னைகள் மட்டுமே முதன்மைப்படுத்தப்படுகின்றன. அந்த இறப்புக்குப் பின்வரும் ஒரு போர் உட்பட அனைத்துக் காட்சிகளுமே அவசர கதியில் கடப்பதால் படத்திலிருந்து பார்வையாளர்களை உணர்வுரீதியாக விலக வைக்கிறது.
பார்த்திபேந்திரன் பல்லவன், மதுராந்தகன் ஆகியோரின் மனமாற்றங்களுக்குக் காரணங்கள் இருந்தாலும், அதற்கு ஏற்ற அழுத்தமான காட்சிகள் இல்லை. போரே பிரதானம் என்ற அவசரப்போக்கு, துண்டுதுண்டான திரைக்கதை, லாஜிக் மீறல்கள் எனப் பயணித்து எட்டும் க்ளைமாக்ஸ், அதன் பின் வரும் உணர்வுபூர்வமான அந்த முடிசூட்டு விழாவைச் சம்பிரதாயச் சடங்காக மாற்றிவிடுகின்றன. அந்தத் தியாகமும், முக்கிய முடிவும் பார்வையாளர்களுக்கு எந்தவிதத் தாக்கத்தையும் ஏற்படுத்தவில்லை.
இந்தக் குறைகளைப் பெரிதுபடுத்தாமல் கடந்தால், சிறப்பான மேக்கிங், நடிகர்களின் பங்களிப்பு, சுவாரஸ்யமான கதை போன்றவற்றால் இந்தச் சோழ தேசப் பயணம் உற்சாகம் அளிக்கும் ஒன்றே!