திருநெல்வேலி மாவட்டம் செந்திப்பட்டி கிராமத்தில் குடும்பத்தோடு வசித்து வரும் சின்னசாமி (சேரன்) சலவைத்தொழிலாளர் என்னும் சேவைச்சாதியைச் சேர்ந்தவர். அரசு வேலை பார்க்கவேண்டும் என்ற அவரது கனவு நிறைவேறாமல் போக, உள்ளூரில் அவரைச் சாவுச்சடங்குகளை செய்ய நிர்பந்திக்கிறார்கள். . மருத்துவப் படிப்பை படிக்கும் அவரது தங்கைக்கும் அதே தீண்டாமைக் கொடுமைகள் நடக்கின்றன. இதனால் தனியாக கால்நடைகளை வாங்கி பால் வியாபாரத் தொழில் தொடங்குகிறார். ஆனால் அதிலும் சாதியம் அவரை பின்தொடர, இவரிடம் பால் வாங்க பெரும்பாலோனோர் மறுத்து விடுகிறார்கள்.
விரக்தியின் உச்சியில் இருக்கும் சின்னசாமியின் தங்கையை, ஆதிக்க சாதி நபரை காதலித்ததாகச் சொல்லி ஊர் பொதுவில் வைத்துக் கொடூரமாகத் தாக்குகிறார்கள் சாதி வெறியர்கள். இந்நிலையில் அதே ஆதிக்க சாதி குடும்பத்தின் மூத்த பெரியவர் சில நாட்களுக்கு பிறகு இறந்து போகிறார். இறுதிச் சடங்கு செய்ய சின்னசாமி அழைக்கப்படுகிறார். ஆனால் அதை செய்ய மறுத்து விடுகிறார் சின்னசாமி. இதனால் ஆத்திரம் அடைந்த ஆதிக்க சாதியினர் ( லால், அருள் தாஸ் மற்றும் ஊர்காரர்கள்) அவருக்கும் அவர் குடும்பத்தினருக்கும் பல்வேறு நெருக்கடிகளை கொடுக்கிறார்கள். இதை சின்னசாமி எப்படி எதிர்கொள்கிறார் என்பதே ‘தமிழ்க்குடிமகன் படத்தின் கதை.
சாதி ஆதிக்கத்தால் ஏற்படும் இறுக்கமான சூழலையும், அதை எப்படியாவது கடந்து வர வேண்டும் என்ற கோபத்தையும் தன் தேர்ந்த நடிப்பினால் சேரன் வெளிப்படுத்துகிறார். வில்லனாக நடித்துள்ள லால் அச்சு அசலாக ஒரு ஆதிக்க மனோபாவம் கொண்ட நபரின் குணாதிசயத்தை வெளிப்படுத்துகிறார். மேலும் அவருக்கு இணையாக அருள்தாஸும் எதிர்மறையான பாத்திரத்துக்கு வலு சேர்த்திருக்கிறார். இந்த மூன்று கதாபாத்திரங்களை தவிர மற்றவர்களின் நடிப்பு சற்று பலவீனமாக உள்ளது. சேரனின் மனைவியாக நடித்துள்ள ஸ்ரீ பிரியங்காவுக்கு நடிப்பை வெளிப்படுத்தும் அளவுக்கு பெரிய காட்சிகள் இல்லை.
சேரனின் தங்கையாக வரும் திப்ஷிகா நடிப்பில் இன்னும் கற்றுக்கொள்ள வேண்டியவை நிறைய இருக்கிறது. அவருக்கு ஜோடியாக வரும் காதலர் கதாபாத்திரமும் வசனத்தை கேமரா பார்த்து ஒப்பிப்பது போன்ற உணர்வை தருகிறார்கள். மேலும் வடிவேலு மாடுலேஷனில் நக்கல் செய்வதாக வரும் பாத்திரத்தின் நடிப்பும் “ச்ச்” கொட்ட வைக்கிறது. இதுபோக நட்புக்காக எஸ்.ஏ.சந்திரசேகர், ராஜேஷ் மற்றும் ரவி மரியா ஆகியோரும் வந்து போகிறார்கள். மேலும் ‘காந்தி பெரியார்’ என வித்தியாசமான பெயரில் வேலா ராமமூர்த்தி வலம் வந்தாலும், அவரது முகபாவனைகள் இதற்கு முன் அவர் நடித்த கதாபாத்திரங்களை கண்முன் வந்து போக வைக்கிறது.
ஒளிப்பதிவாளர் ராஜேஷ் யாதவ் ஒரு மண் சார்ந்த படத்தில் அதன் தன்மையை பிரதிபலிக்கும் ஒளியுணர்வினை தவறவிட்டுள்ளார். பல இடங்களில் பளீர் என கூசும் ‘கலரிங்’ செயற்கைத்தனமாக இருக்கிறது. படத்தொகுப்பாளர் கார்த்திக் சாமின் படத்தொகுப்பில் ஒரு காட்சியில் இருந்து அடுத்த காட்சிக்கு மாறுவதில் அத்தனை “ஜம்ப்” கட்கள் துண்டாகத் தெரிகிறது. இசையமைப்பாளரும் அதே போல திடீரென பின்னணி இசையை நிறுத்திவிடுகிறார். சாம் சி.எஸ் இசையில் பாடல்களும் பெரிதாகக் கவரவில்லை. சண்டைக்காட்சிகளை உண்மைக்கு நெருக்கமாக வடிவமைத்துள்ளார் சக்தி சரவணன். கலை இயக்குநர் வீரா சமர் தனக்கு கொடுக்கப்பட்ட பணியை சிறப்பாகச் செய்துள்ளார்.
கையில் இருக்கும் புத்தகத்தைப் பிடுங்கி, சாவு சடங்குக்காக சங்கினை கொடுக்கும் முதல் காட்சியிலே கதைக்குள் நுழைகிறது திரைக்கதை. காட்டப்படுகிற காட்சிகளின் நோக்கம் சரியானதாக இருந்தாலும் அதை படமாக்குவதில் ஏகப்பட்ட சிக்கல்களை உணரமுடிகிறது. சேரன் தங்கைக்கும் அவரது காதலருக்கும் இடையிலான காதல் காட்சிகள் தொடங்கிப் பல காட்சிகள் எந்த சுவாரஸ்யமும் இல்லாமல் எடுக்கப்பட்டிருக்கின்றன.
இரண்டாம் பாதிக்குப் பிறகுதான் கதை ஓரளவு தீவிர வடிவத்தை எடுக்கிறது. ஆனால் நீதிமன்றக் காட்சி வரை சரியாகச் செல்லும் படம், நீதிமன்றத்தில் சுருண்டு படுத்துவிடுகிறது. நீதிபதி அரசு வழக்கறிஞரிடம் “உங்க அரசு ஏன் சாதியை ஒழிக்கலை” என்று அபத்தமான ஒரு கேள்வியைக் கேட்கிறார். பல நூற்றாண்டுகள் இருக்கும் சாதியை ஓர் அரசு எப்படி ஒரேநாளில் ஒழித்துவிடும் என்ற புரிதல் அந்த நீதிபதிக்கும் இல்லை; இயக்குநருக்கும் இல்லை.
சேரன் தரப்பில் வாதாடும் வழக்கறிஞரான எஸ்.ஏ.சந்திரசேகரோ வாட்ஸ்-அப் ஃபார்வர்ட்களை எல்லாம் நீதிமன்றத்தில் கொட்டுகிறார். எதிர்த்தரப்பு வழக்கறிஞரான ரவிமரியாவோ எந்தப் பக்கம் நிற்கிறார் என்றே தெரியாமல் என்னென்னவோ பேசுகிறார். மொத்தத்தில் 30 ஆண்டுகளுக்கு முன் தமிழ் சினிமாக்களில் வருவதைப் போன்ற நீதிமன்றக் காட்சி அலுப்பை ஏற்படுத்துகிறது. ஒரே ஒரு சட்டரீதியிலான விஷயத்தைக்கூட யாருமே பேசாமல், கொஞ்சம்கூட எதார்த்தம் இல்லாமல் இருக்கிறது. குலத்தொழில், சாதி இழிவு, சாதி ஒடுக்குமுறை குறித்தெல்லாம் ஆதங்கமும் அக்கறையும் இயக்குநருக்கு இருக்கிறது. ஆனால் சாதியின் தோற்றம், இயங்கியல், அதை ஒழிப்பதற்கான வழிமுறைகள் என்று எதைக்குறித்தும் எந்தப் புரிதலும் அவருக்கு இல்லை என்பதைத்தான் நீதிமன்றக்காட்சியும் அதைத் தொடர்ந்து தீர்வு என்கிற பெயரிலான அரைவேக்காட்டு அபத்தமான கருத்துகளும் காட்டுகின்றன.